Welcome to the Republic of South Africa
Blijf op de hoogte en volg Xenia
22 Februari 2014 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Na afscheid te hebben genomen op Schiphol was het dan zo ver: iedereen achter me laten en de douane door. In het vliegtuig zaten we met z'n drieën naast elkaar en naast mij kwam een heel vriendelijke man zitten. Al snel raakten we met elkaar aan de praat, wat de vlucht een stuk aangenamer maakte en vlotter liet verlopen.
Na een lange en slopende vlucht van 15 uur kwamen we aan in Zuid Afrika. Het begon al erg interessant, want op het vliegveld stond een luxueuze privé jet en allerlei dure zwarte BMW's met zwaailichten en mannen met grote geweren liepen er omheen. Later hoorden we dat de president hierin vloog! (Helaas hebben we hem niet gezien).
Voorbij de douane stond er een erg aardig uitziende man op ons te wachten. Mét naambordjes én een goed gespelde naam! (Want Xenia blijkt voor de Zuid-Afrikanen en onwijs moeilijke naam te zijn)
Hij nam ons mee en bracht ons als eerste naar onze stageschool. Onderweg hebben we al dingen gezien, een prachtig landschap, townships, de tafelberg en het drukke verkeer. Het was net spits hier, dus dat hebben we al meteen ervaren. We hebben gemerkt dat afstand hier niks is. Jacques (de man die ons op kwam halen) vertelde dat als hij een dagje naar zijn moeder op visite gaat, hij eerst 350 km moet rijden voordat hij daar is. Hij stond er dan ook versteld van en moest erg lachen toen wij vertelden dat wij na 350 km al bijna in Parijs zijn!
We kregen onderweg veel informatie, waarvan veel ook langs ons heen ging, de moeheid kreeg de overmacht. Gaandeweg zullen we het zeker ervaren.
Inmiddels was het al erg lekker weer, rond de 30 graden, maar veel wind. Wat voor de bewoners een 'slechte en rare dag' is. We kwamen aan op 'Laerskool Paul Greyling' (Laerskool is hier dus lagere of basisschool). Wat zijn de kinderen hier gedrild! Jacques liep een lokaal in, zei goedemorgen en alle kinderen sprongen van hun banken af, stonden rechtop ernaast en zeiden in koor iets terug. Vervolgens zei Jacques 'baie dankie' (erg bedankt) en de kinderen mochten weer zitten. Wat een aardige mensen op de school, iedereen zei ons heel enthousiast gedag en begonnen vragen te stellen. Het Afrikaans begrijpen gaat ons goed af, als ze maar langzaam praten. Ik heb ook meteen al een zinnetje geleerd die mij vast zal helpen: als julle praat baie starig, dan ons begrijp. (als jullie erg langzaam spreken, dan begrijpen wij het).
Voordat we naar ons huisje werden gebracht, heeft Jacques ons nog de dichtstbijzijnde supermarkt laten zien: de (kwik)spar! Hier kunnen we naartoe als er hoge nood is om iets nog even snel te halen.
Daarna reden we door naar ons huisje. Het is een ontzettend mooi en schattig huisje. Met een prachtig uitzicht! Op loopafstand van het treinstation, het strand, een ontbijtrestaurantje en, jawel, 2 km van de pinguïns vandaan! (Deze gaan we zeer binnenkort bekijken!)
Om ons alvast echt thuis te voelen hebben Sanne en ik meteen onze koffer uitgepakt en de kast ingeruimd, foto's opgeplakt en allerlei andere aandenkens aan de mensen thuis opgehangen en neergezet. Zo werd het al echt een beetje van ons. Terwijl we hiermee bezig waren hoorden we buiten rare harde geluiden. Ik zei nog tegen Sanne voor de grap dat we werden beschoten, bleek later, toen we 's avonds met de eigenaar zaten te praten, dat we hier dichtbij een militaire legerbasis zit en die middag waren we met oefeningen bezig. Het waren dus echt geweerschoten!
Na alle indrukken, informatie en de vlucht waren we gebroken. Tijd om even te gaan slapen. Ik viel al gauw in een diepe coma en rond half 4 werden we weer wakker. Lekker gaan douchen en 's avonds hadden we afgesproken.
We zijn naar Kalk Bay gegaan, met de trein. Eerst een treinkaartje gekocht, wat ook nog een hele ervaring was. Het kost voor ons echt helemaal niks, zeker niet vergeleken met onze prijzen. De trein zou om 16.35 komen, maar om 16.45 was deze er nog niet en om 17.00 nog niet, uiteindelijk kwam de trein om 17.10 uur aan. (Zuid Afrikaanse tijd denk ik?) We keken elkaar aan en toen naar de trein, en weer naar elkaar. De deuren moest je handmatig open schuiven... We moesten instappen in de eerste klas. We hadden geen idee waar we uit moesten stappen en waar die andere meiden in zouden stappen, we zouden het dus wel zien. Nu ben ik eruit waarom de trein zo goedkoop is, dat ding gaat de hele tijd harder, zachter, harder, zachter.. vooral zachter dan harder eigenlijk.
In Kalkbay aangenomen zijn we naar een restaurantje gegaan dat Brass Bell heet, erg populair daar. We hebben baie lekker (erg lekker) gegeten en ook hier weer erg aardige mensen. Ze vinden het allemaal bijzonder interessant dat we uit Nederland komen, het eerste wat ze dan zeggen is dat het Nederlands erg lijkt op het Afrikaans. Daarna nog gezellig gezeten bij een tentje dat Cuba heet, wat je lekkere cocktails kunt drinken.
Toen was het tijd om naar huis te gaan, omdat het na 17.00 uur niet veilig genoeg is om met de trein te reizen, moesten we met de taxi naar huis. Er was in de buurt maar 1 taxi te bekennen, hij wou ons wel brengen. Vooraf hadden we een prijs afgesproken, wat we prima vonden. We hadden uiteraard nog geen idee wat normaal is. We werden veilig naar huis gebracht.
Thuis riepen we naar de eigenaren, zijn zoon kwam naar beneden en vertelde dat ze bezig waren met de grootste traditie van ZA: rugby kijken! Iedereen hier is dol op rugby en bloedfanatiek ermee. Na 10 minuten kwamen ze naar beneden.
Ashley, de eigenaar, heeft ons het een en ander uitgelegd. De eigenaren zijn onwijs aardig en gezellig. Er werd ons meteen verteld dat als we iets nodig hebben, we gewoon mogen roepen en dan komen ze naar beneden. Hun woning is namelijk boven die van ons. Op een gegeven moment kwam ook de taxi van die avond ter spraken. Helaas werd het ons toen duidelijk dat we flink waren opgelicht. Een bewoner hier zou over die afstand van 5 km ongeveer R25 moeten betalen. Ons werd R150 gerekend! Deze taxichauffeur wist natuurlijk dat we geen idee hadden van de prijzen en dat we sowieso thuis moesten komen, dus hij kon vragen wat hij wilde!
Ashley, de zoon van de eigenaar, (ja, hij heet ook Ashley, vernoemd naar zijn vader) zou ons meenemen de volgende dag naar een groot winkelcentrum. Waar we boodschappen en allerlei andere benodigdheden konden nodig, zoals een prepaid kaartje en elektriciteit. Ja, je leest het goed, elektriciteit. Hier moet je namelijk elektriciteit opwaarderen. Daar hebben we een groot gedeelte van de middag doorgebracht. Ashley vertelde in het begin dat hij niet van winkelen en boodschappen doen houdt, maar achteraf vond hij het toch leuk om mee te gaan, zo had hij wat te doen vanmiddag!
We zijn ontzettend dankbaar dat we dit huisje, in deze omgeving hebben gekregen. Ik weet zeker dat we hier een geweldige tijd tegemoet gaan!
Na een lange en slopende vlucht van 15 uur kwamen we aan in Zuid Afrika. Het begon al erg interessant, want op het vliegveld stond een luxueuze privé jet en allerlei dure zwarte BMW's met zwaailichten en mannen met grote geweren liepen er omheen. Later hoorden we dat de president hierin vloog! (Helaas hebben we hem niet gezien).
Voorbij de douane stond er een erg aardig uitziende man op ons te wachten. Mét naambordjes én een goed gespelde naam! (Want Xenia blijkt voor de Zuid-Afrikanen en onwijs moeilijke naam te zijn)
Hij nam ons mee en bracht ons als eerste naar onze stageschool. Onderweg hebben we al dingen gezien, een prachtig landschap, townships, de tafelberg en het drukke verkeer. Het was net spits hier, dus dat hebben we al meteen ervaren. We hebben gemerkt dat afstand hier niks is. Jacques (de man die ons op kwam halen) vertelde dat als hij een dagje naar zijn moeder op visite gaat, hij eerst 350 km moet rijden voordat hij daar is. Hij stond er dan ook versteld van en moest erg lachen toen wij vertelden dat wij na 350 km al bijna in Parijs zijn!
We kregen onderweg veel informatie, waarvan veel ook langs ons heen ging, de moeheid kreeg de overmacht. Gaandeweg zullen we het zeker ervaren.
Inmiddels was het al erg lekker weer, rond de 30 graden, maar veel wind. Wat voor de bewoners een 'slechte en rare dag' is. We kwamen aan op 'Laerskool Paul Greyling' (Laerskool is hier dus lagere of basisschool). Wat zijn de kinderen hier gedrild! Jacques liep een lokaal in, zei goedemorgen en alle kinderen sprongen van hun banken af, stonden rechtop ernaast en zeiden in koor iets terug. Vervolgens zei Jacques 'baie dankie' (erg bedankt) en de kinderen mochten weer zitten. Wat een aardige mensen op de school, iedereen zei ons heel enthousiast gedag en begonnen vragen te stellen. Het Afrikaans begrijpen gaat ons goed af, als ze maar langzaam praten. Ik heb ook meteen al een zinnetje geleerd die mij vast zal helpen: als julle praat baie starig, dan ons begrijp. (als jullie erg langzaam spreken, dan begrijpen wij het).
Voordat we naar ons huisje werden gebracht, heeft Jacques ons nog de dichtstbijzijnde supermarkt laten zien: de (kwik)spar! Hier kunnen we naartoe als er hoge nood is om iets nog even snel te halen.
Daarna reden we door naar ons huisje. Het is een ontzettend mooi en schattig huisje. Met een prachtig uitzicht! Op loopafstand van het treinstation, het strand, een ontbijtrestaurantje en, jawel, 2 km van de pinguïns vandaan! (Deze gaan we zeer binnenkort bekijken!)
Om ons alvast echt thuis te voelen hebben Sanne en ik meteen onze koffer uitgepakt en de kast ingeruimd, foto's opgeplakt en allerlei andere aandenkens aan de mensen thuis opgehangen en neergezet. Zo werd het al echt een beetje van ons. Terwijl we hiermee bezig waren hoorden we buiten rare harde geluiden. Ik zei nog tegen Sanne voor de grap dat we werden beschoten, bleek later, toen we 's avonds met de eigenaar zaten te praten, dat we hier dichtbij een militaire legerbasis zit en die middag waren we met oefeningen bezig. Het waren dus echt geweerschoten!
Na alle indrukken, informatie en de vlucht waren we gebroken. Tijd om even te gaan slapen. Ik viel al gauw in een diepe coma en rond half 4 werden we weer wakker. Lekker gaan douchen en 's avonds hadden we afgesproken.
We zijn naar Kalk Bay gegaan, met de trein. Eerst een treinkaartje gekocht, wat ook nog een hele ervaring was. Het kost voor ons echt helemaal niks, zeker niet vergeleken met onze prijzen. De trein zou om 16.35 komen, maar om 16.45 was deze er nog niet en om 17.00 nog niet, uiteindelijk kwam de trein om 17.10 uur aan. (Zuid Afrikaanse tijd denk ik?) We keken elkaar aan en toen naar de trein, en weer naar elkaar. De deuren moest je handmatig open schuiven... We moesten instappen in de eerste klas. We hadden geen idee waar we uit moesten stappen en waar die andere meiden in zouden stappen, we zouden het dus wel zien. Nu ben ik eruit waarom de trein zo goedkoop is, dat ding gaat de hele tijd harder, zachter, harder, zachter.. vooral zachter dan harder eigenlijk.
In Kalkbay aangenomen zijn we naar een restaurantje gegaan dat Brass Bell heet, erg populair daar. We hebben baie lekker (erg lekker) gegeten en ook hier weer erg aardige mensen. Ze vinden het allemaal bijzonder interessant dat we uit Nederland komen, het eerste wat ze dan zeggen is dat het Nederlands erg lijkt op het Afrikaans. Daarna nog gezellig gezeten bij een tentje dat Cuba heet, wat je lekkere cocktails kunt drinken.
Toen was het tijd om naar huis te gaan, omdat het na 17.00 uur niet veilig genoeg is om met de trein te reizen, moesten we met de taxi naar huis. Er was in de buurt maar 1 taxi te bekennen, hij wou ons wel brengen. Vooraf hadden we een prijs afgesproken, wat we prima vonden. We hadden uiteraard nog geen idee wat normaal is. We werden veilig naar huis gebracht.
Thuis riepen we naar de eigenaren, zijn zoon kwam naar beneden en vertelde dat ze bezig waren met de grootste traditie van ZA: rugby kijken! Iedereen hier is dol op rugby en bloedfanatiek ermee. Na 10 minuten kwamen ze naar beneden.
Ashley, de eigenaar, heeft ons het een en ander uitgelegd. De eigenaren zijn onwijs aardig en gezellig. Er werd ons meteen verteld dat als we iets nodig hebben, we gewoon mogen roepen en dan komen ze naar beneden. Hun woning is namelijk boven die van ons. Op een gegeven moment kwam ook de taxi van die avond ter spraken. Helaas werd het ons toen duidelijk dat we flink waren opgelicht. Een bewoner hier zou over die afstand van 5 km ongeveer R25 moeten betalen. Ons werd R150 gerekend! Deze taxichauffeur wist natuurlijk dat we geen idee hadden van de prijzen en dat we sowieso thuis moesten komen, dus hij kon vragen wat hij wilde!
Ashley, de zoon van de eigenaar, (ja, hij heet ook Ashley, vernoemd naar zijn vader) zou ons meenemen de volgende dag naar een groot winkelcentrum. Waar we boodschappen en allerlei andere benodigdheden konden nodig, zoals een prepaid kaartje en elektriciteit. Ja, je leest het goed, elektriciteit. Hier moet je namelijk elektriciteit opwaarderen. Daar hebben we een groot gedeelte van de middag doorgebracht. Ashley vertelde in het begin dat hij niet van winkelen en boodschappen doen houdt, maar achteraf vond hij het toch leuk om mee te gaan, zo had hij wat te doen vanmiddag!
We zijn ontzettend dankbaar dat we dit huisje, in deze omgeving hebben gekregen. Ik weet zeker dat we hier een geweldige tijd tegemoet gaan!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
